Dit is de aflevering die je moet horen als je het idee hebt dat je vast zit. Of als je een nieuw pad wilt bewandelen, als je vast zit in het verleden. Of gewoon even een confidence boost moet krijgen.
Het is vrijdag, het is een zonnige dag en ik lig lekker op de bank met een boek en ik ben gewoon aan het genieten. Toevallig heb ik deze week het boek van Amanda Frances gekocht. Voor de mensen die nu denken, Veerle, je mocht toch geen boeken kopen? Dit heb ik gekocht vanuit een budget speciaal daarvoor aangewezen. Snap je niet waar dit over gaat? Luister dan even aflevering 31: een jaar geen nieuwe spullen kopen.
Ik ben gister in dit boek begonnen. Dit is een boek waarin je met je money mindset aan de slag gaat, het heeft dus heel veel raakvlakken met de aflevering die ik recentelijk heb opgenomen. Het is gewoon een onderwerp waar ik mee bezig ben. Elke week wil ik een money mindset boek lezen. Dit boek werd afgelopen week genoemd in mijn coachingcall en het kwam gewoon elke keer op mijn pad, dus ik moest het nu lezen.
Je gaat in dit boek aan de hand van schrijfopdrachten aan de slag met jouw money mindset. Ik lees vaak boeken waarbij je schrijfopdrachten krijgt en elke keer als ik dat weer heb, dan voel ik een beetje weerstand. Een weerstand om daarmee aan de slag te gaan. Je hoort het me wel vaker zeggen als je mijn podcast vaker hebt geluisterd. Die weerstand is je ego, die wil je veilig houden.
Die weerstand voel ik, omdat ik weet dat als ik met die opdrachten aan de slag ga, er iets gaat veranderen. Dat is eigenlijk iets wat ik nodig hebt. Maar als ik die weerstand voel, dan weet ik dat ik juist mijn boek moet pakken en aan de slag moet gaan. Ik voelde aan alles vandaag dat ik aan de slag moest gaan met die opdracht die ik de avond ervoor had laten liggen.
Dus ik pakte mijn dagboek erbij en mijn ipad en ik begon aan die opdrachten. Het begon volledig te stromen. Soms heb je dat, dan zit je gewoon volledig in die flow en dat is genieten. Ik heb dit vrij vaak en je hoort het aan mijn stem, ik raak er helemaal enthousiast van. Ik was aan het lezen en op de bladzijde, het is het tweede hoofdstuk, ik ben nog helemaal niet ver. Maar op die bladzijde stond de volgende quote
You are in charge of how your life goes for you.
Daar zit zo een kern van waarheid in.
Nu wil ik je even meenemen in mijn eigen verhaal. Ik heb jarenlang niet het gevoel gehad dat ik geen invloed had op hoe mijn leven eruit zag.
Leven op andermans voorwaarden
Dan moet ik je meenemen naar mijn kinderjaren. Ik was altijd al een kind wat een beetje anders was, een rebel. Alles wilde ik altijd op mijn eigen manier doen. En ik ging altijd ergens tussendoor. Op de basisschool kon dat prima, ik zat namelijk op Montesoriaans onderwijs, wat betekend dat klassikaal voor mij echt onbekend was. Op de dag van vandaag snap ik klassikaal onderwijs niet. Het is niet op de persoon af, het is heel afstandelijk. Bij het montesoriaanse onderwijs leer je plannen, daar leer je alles zelf te doen en uit te vogelen. Je kunt je onderwijs doen op je eigen energie level. Het sluit precies aan bij waar ik voor sta.
Ondanks dat ik op Montesoriaans basisonderwijs zat, ben ik naar een klassikale middelbare school gegaan. Dat is het moment geweest waarbij alles voor mij eigen berg afwaarts is gegaan. Ik ben twee keer blijven zitten op de middelbare. Ik heb altijd vermoeidheidsklachten gehad, ik ben zwaar depressief geweest, ik heb een zelfmoord poging gedaan toen ik 18 was. En dat zijn allemaal dingen die ik nu kan herleiden aan het feit dat ik volledig op andermans voorwaarden aan het leven was en niet op mijn eigen voorwaarden.
Dat is waarom ik nu zo’n voorvechter ben van je eigen ding doen en alles op je eigen manier en volledig jezelf mogen zijn.
Ik praat eigenlijk nooit over mijn zelfmoordpoging, ik stip het hooguit één keer per jaar aan als mijn jubileum, mijn dag er is. Dit jaar, het is 16, 17 jaar geleden, het is bijna de helft van mijn leven geleden en nu kan ik er over praten. Nu wil ik er over praten. Ik dacht altijd dat het geen onderdeel was van mijn verhaal, ik wilde niet dat het daar onderdeel van was. Maar het is juist zo’n deel van mijn verhaal. Het heeft mij zo veranderd en het is zo’n eyeopener geweest. Er komt natuurlijk een stuk schaamte bij kijken, een stuk taboe. Ik heb het mijzelf nog steeds niet helemaal vergeven, ik heb nog steeds het idee dat ik tegenover mijn ouders moet laten zien dat het nu wel goed gaat. Dat ik dit hun nooit meer zal aandoen. Dat zal ik ook echt niet, dus wees gerust.
Taboe doorbreken
Maar het voelde gewoon nooit als een onderwerp waar ik openlijk over kon praten. Terwijl het dit juist is, ik moet er juist over praten. Want dat ik op mijn 18e een zelfmoordpoging deed, dat geeft maar aan hoe erg ik in de knoop zat. Vanaf het moment dat ik dat gedaan had, wist ik ook, dit wil ik niet. Ik moet vechten voor wat ik wel wil. In plaats van me vasthouden aan wat ik niet wil.
Het is niet dat die zelfmoordpoging meteen mijn ogen helemaal heeft geopend, want ook daarna heb ik nog zware depressieve periodes gehad en was mijn vermoeidheid op zijn dieptepunt. Het was wel dat ik op aarde was om iets te doen, hoe zweverig dat ook klinkt.
Ik kon hier mensen mee helpen. Ik ben op een gegeven moment bij Praten over Verlies gaan werken, als vrijwilliger. Daar ging je chatten met mensen die een verlies situatie hadden. Op die manier wilde ik mijn steentje bijdragen. Natuurlijk is mijn Creatieve Therapie opleiding ook echt een steentje bijdragen geweest en een deeltje zelfhulp. Dat is de running gag bij therapie opleidingen, dat je het doet om jezelf te helpen.
Ik heb altijd het idee gehad dat ik mijn leven niet zelf kon vormen, maar je bent echt zelf verantwoordelijk voor je leven. Je hebt misschien het gevoel dat je afhankelijk bent van anderen, maar nog steeds heb je zelf de verantwoordelijkheid om die onvrede aan te pakken. Als je dat niet doet, leg je alle controle bij iemand anders, dan zal je nooit veranderen en zal je dus nooit gelukkig zijn.
Je moet zelf hiermee aan de slag.
Ik wist dat ik iets moest veranderen en zelf die verantwoordelijkheid nemen. En ondanks dat ik dat moment had en op mijn 18e wist dat ik wat moest veranderen. Ben ik nog steeds later nog depressief geweest en is mijn vermoeidheid ontwikkeld. Dat kwam omdat ik niet de verantwoordelijkheid nam, ik voelde me nog te jong. Ondanks dat ik iemand was die altijd ouder overkwam en waarvan iedereen altijd zei dat ik zoveel levenservaring had.
Toch vond ik ook heel lekker om mijzelf klein te houden en geen verantwoordelijkheid te nemen.
Als ik nu achteraf terugkijk, is er een onderdeel dat zoveel effect heeft gehad.
En dat is dat ik niet meer in het verleden ben gaan leven.
Leef in het heden
Als je bezig bent met je leven, focus je altijd op de fouten die je maakt en de pijn die je voelt. Hoe meer je daar op focust, hoe minder je daar afscheid van kunt nemen. Hoe meer het dus mee gaat naar jouw toekomst. Terwijl je dat juist niet wilt. Je moet dus een manier vinden hoe je vrede kunt krijgen met de pijn, het verdriet en de fouten die je gemaakt hebt. Je moet er afstand van nemen en verantwoordelijkheid voor nemen.
Er zijn voor mij een paar momenten in mijn leven, waarop ik bewust een keuze heb gemaakt om dingen achter me te laten. Elke keer als ik dat gedaan heb, dan veranderd er weer zoveel. Het is dan zo’n shift.
Identiteit loslaten
Ik heb afgelopen jaar echt het festivalwerk achter me gelaten, hoe moeilijk ik dat ook vond. Ik dacht altijd dat dat mijn identiteit was. Achteraf gezien was dat het helemaal niet. Het is onderdeel van wie ik ben geworden. Ik had het nodig om te organiseren en verantwoordelijkheid te nemen voor dingen. Dat festivalwerk is waar ik echt geleerd heb om verantwoordelijkheid te nemen. Ik was verantwoordelijk voor die hele tak. Natuurlijk nam ik teveel verantwoordelijkheid op me. Het is precies waar ik in ben doorgeslagen, ik voelde me verantwoordelijk voor teveel. Het is wel waar ik er echt mee aan de slag ben gegaan. Daarom vond ik het ook juist zo moeilijk om het los te laten.
Ik wist al 2,5 jaar dat ik wilde stoppen. Het stomme is dat ik al wist voor ik bepaalde klussen aannam, dat ik dat niet wilde doen. Maar ik had het gevoel dat ik die zekerheid nodig had, vooral de financiële zekerheid. Achteraf gezien had ik toen al moeten breken en was dan vanzelf op mijn pad gekomen wat ik wilde doen. Wat ik nu dus gewoon doe. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat kon loslaten. Het is pas in 2020 geweest dat ik het echt kon loslaten. Ik heb in 2018 voor het eerst aangekondigd te willen gaan stoppen, in 2019 heb ik het nog verder aangekondigd en in 2020 zou ik echt mijn laatste jaar zijn. Dat is het ook geworden. Ik heb in 2020 één festival gedaan en niet eens als vrijwilligers coördinator, maar als officemanager. Dus het was ook nog eens minder dan hoe ik mijn laatste jaar voor me zag, maar het was precies wat ik nodig had. Ik heb echt op een waardige manier voor mijzelf heb genomen.
Dat afscheid was in maart 2020 en toch duurde het nog tot ver in de zomer, voordat ik mijn festivallevel uit mijn Twitter bio of Instagram bio kon halen. Dat is toch gek, dat je daar zo veel waarde aan kan hangen. Je wilt blijven vasthouden, terwijl je moet loslaten om verder te groeien.
Het balletje gaat rollen
Sinds ik dat zinnetje uit mijn bio heb gehaald, is het balletje pas echt gaan rollen. Ik heb nog meer kunnen omarmen wie ik geworden ben. Ik ben geworden wie ik ben, omdat ik mijn oude identiteiten heb losgelaten. Dit onderwerp, identiteiten is echt een onderwerp waar ik vaker iets over willen opnemen, omdat ik dit echt vaker heb gedaan.
Ik was eerst altijd het scoutingmeisje, vervolgens het creatieve schildermeisje. Dat schilderen kwam natuurlijk ook terug in mijn opleiding Creatieve Therapie. Maar ik heb die identiteit langer vastgehouden dan het goed voelde. Het schilderen was altijd mijn uitlaatklep om al mijn emoties naar buiten te brengen en te verwerken. Maar eigenlijk heb ik sinds toen in 2011 mijn oma overleed, niet meer zo heb geschilderd, dat ik het daarna niet meer nodig had. Ik denk dat mijn laatste echte schilderij mijn afscheidsschilderij is geweest. Dat is het laatste wat ik heb gemaakt waar echt mijn ziel in zit en waar ik nog steeds ontroerd van kan raken als ik het zie.
Het was zo een identiteit waar ik mee verbonden was. Na het scouting en het creatieve, was het het festivals. Ik heb 12 jaar op festivals rondgelopen, het was gewoon echt mijn leven. Ik heb zoveel mogen organiseren en het is zo lastig om dat los te laten.
Je moet het verleden loslaten om in de toekomst te leven.
Laat het verleden los
Het is zo een groot thema wat voor zoveel mensen lastig is. Het is ook zo gek om te bedenken, dat toen ik nog een scoutingmeisje was, ik iemand was die precies wist op welke dag iets had plaatsgevonden. Als iemand me een foto stuurde of een vraag stelde over wanneer iets was, dan wist ik precies de datum. Ik wist dan altijd precies dat iets had plaatsgevonden op maandag 20 april 2005. Ik weet nu dus ook precies waar ik was op 20 april 2005, dat vind ik dan ook hilarisch. Dit heb ik jaren gehad, dat ik precies wist op welk moment een foto gemaakt was, waar we waren, met wie we waren, wat er gezegd was e.d.
Dat begint nu pas minder te worden, ik weet alles van 2005 tot 2010 en daarna is het minder geworden. Ik heb toen losgelaten dat ik in het verleden leefde en ben meer in het heden gaan leven. 2011 is voor mij echt het kantelpunt geweest,. in 2012 ben ik echt gaan reizen, gaan daten en genieten van het leven. Dat is een fantastisch jaar geweest. Toen ben ik langzaamaan naar mijn reisliefde gegaan ben.
Het loslaten van een identiteit zijn zulke moeilijke dingen, waar je mee kan struggelen.
Inspired action
Normaal als ik een podcast opneem, dan probeer ik altijd wel concrete actiepunten te geven. Ik weet dat je luistert en er iets uit wilt halen, maar vandaag is het puur inspired action en ik moest het gewoon opnemen. Ik weet dus niet waar dit verhaal heen gaat. Dat vind ik ook juist zo mooi.
Het is zo mooi om inspired action te nemen, dat het echt een ding is. Ik zie zo vaak bij mensen dat ze niet op die manier actie nemen. Dat ze dingen doen, omdat ze bij anderen zien dat het werkt en dat dus zelf ook doen. Terwijl als jij acties doet omdat jij voelt vanuit je kern dat het moet, dan is dat zo een gamechanger. Dan klopt het, dan ga je er van aan en dan gaan de mensen om je heen er ook van aan.
Ik moet opeens denken aan dat ik als klein meisje bij een musical voor scouting zat en dat in mijn rol ik een haan mocht nadoen met kraaien. Dat vond ik echt geweldig. Ik heb er altijd al van gehouden om dierengeluiden te maken en ik doe dat nu nog steeds, met mijn nichtje, doe ik dat heel vaak. Daar geniet ik zo van. Ik heb altijd iets vocaals gehad.
Human Design
Voor de mensen die iets met Human Design doen, dan klopt het ook gewoon met mijn design. Ik heb een sacral Manifesting Generator. Ik ga zeker in de otekomst hier meer afleveringen over opnemen en ik ga hier ook iemand over interviewen, dus je zal hier zeker meer over leren.
Het is zo mooi, dat als ik dat omarm. Wie ik ben en wat ik doe en waar ik van geniet, dan klopt het opeens. dat is bijvoorbeeld ook met het starten van deze podcast zo geweest. Omdat ik opeens dat vocale een plekje heb gegeven, klopt het. Ik connect nu met mensen die ik anders nooit zou spreken. Ook krijg ik zoveel leuke berichtjes van jullie, over dat jullie geïnspireerd zijn door de podcast en of ik wil meedenken over bepaalde onderwerpen. Ik vraag er natuurlijk ook om in de podcast, maar ik geniet er ook zo van. Ik vind het zo leuk om te merken dat mensen dat ook doen.
Laatst kreeg ik een berichtje dat iemand verbaasd was dat ik ook antwoorden en toen dacht ik. Ik wil juist die berichtjes, ik wil in contact zijn, dat is waar ik van aan ga. Ik vind het zo leuk dat ik soms een voice berichtje naar iemand stuur en dat mensen dan even moeten slikken, omdat het in Nederland niet zo een ding zijn. Maar ik hou ervan om ze te sturen, want ik ben erg vocaal.
Als een voice berichtje niet uit komt om te luisteren, zeg dat dan gewoon. Dan type ik het alsnog uit. Maar ik probeer alles met voice te doen, daarin hoor je hoe iemand in zijn vel zit en wat de intentie is. Ik vraag ,mijn coachees om juist iets in voice te sturen, dan hoor ik de energie en dan weet ik of het klopt of niet. Dat is weer die inspired action en aligned, die voel ik dan meteen.
Dit is voor mij echt goud.
Dit komt allemaal omdat ik volledig op de toekomst gefocust ben, maar ook omdat ik vanuit mijn Human Design leef. Het staat echt al weken, al dan niet maanden op mijn lijstje. Elke keer als ik er over lees of praat, ga ik aan. Er komt zeker snel een podcast over. sinds ik dat Human Design stukje ken, ben ik zo veel meer vanuit mijn kern gaan leven en klopt alles. Ik heb nu zoveel meer rust en ik durf zoveel meer voor mijzelf te gaan staan. En dat gun ik iedereen.
Mocht je dit luisteren en je voelt dat je dit mist, dat je wilt dat je motor aangaat, dat je die fire wilt voelen, stuur me dan een berichtje en dan plannen we een gesprek in. Dan gaan we een half uurtje sparren. Het mag gewoon, er zit niks aan vast. Als er een klik is, kunnen we verder gaan in coaching, als er geen klik is, dan kunnen we ook eerder stoppen. Het kan allemaal. Voel je echt vrij om me een berichtje te sturen en dan weet je dat ik zal antwoorden.
Ik hou ervan om mee te denken, dus stuur me echt een berichtje. Ik wil graag mijn energie en ervaringen delen. Op die manier weet ik dat mijn struggles niet voor niets zijn geweest. Alles wat ik heb gedaan, is er om anderen te kunnen helpen om die pijn niet te voelen.